Życiorys zawodowy

Dziennikarz | Publicysta

Jacek Wegner

Przed 1989 r. pracował i współpracował z pismami: „Kurier Polski”, „Express Wieczorny”, „Twórczość”, „Więź”, „Kultura” (warszawska). „Za wolność i lud”, Pilotował w kraju wycieczki turystyczne Francuzów i Libańczyków, a Polaków do Turcji, Algierii, Bułgarii i Rumunii. Działał w półjawnym Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela (ROPCiO), pisywał do również półjawnej „Opinii”, a także do podziemnych pism „Arki” i „Bez dekretu”. Współtworzył i współredagował konspiracyjny miesięcznik „U progu”.

Po powrocie z Francji i ogłoszeniu stanu wojennego publikował pod nazwiskiem teksty w „Kulturze” (paryskiej) oraz w podziemnych periodykach krajowych: w „Arce” i „Bez dekretu”. Imał się różnych profesji, m. in. był taksówkarzem; swe doświadczenia z tego czasu opisał w książce wydanej podziemnie „Taksówkarskie epitafium”.

W styczniu 1990 r. wrócił do zawodu, pracował w „Wiadomościach” Telewizyjnych”, dziennikach „Rzeczpospolita”, „Polska Zbrojna” oraz „Tygodniku Centrum” i współpracował z miesięcznikiem „Opcja na prawo”. Równocześnie przez 20 lat był dydaktykiem dziennikarstwa w Uniwersytecie Warszawskim.

Systematycznie publikuje komentarze polityczne na blogu www.sdp.pl . i na łamach „Forum Dziennikarzy”.

Odznaczony Odznaką Działacza Opozycji Antykomunistycznej.

Opublikował książki:

• „Taksówkarskie epitafium” (w Podziemiu antykomunistycznym 1985)
• „Sternicy, opowieść o dziesięciu przywódcach PPR/PRPR. Od Nowotki do Rakowskiego” (dwa wydania: 1995, 1997)
• „Bez świadków obrony. Historia Jerzego i Ryszarda Kowalczyków” (2008)
• „Biesy sarmackie” (2011)
• „Rzeczypospolita. Duma i wstyd” (2011)
• „Zamach na Lenina. Krótka historia Ruchu” (2013)
• „Kryptonim „Reporter”. Wspomnienia figuranta” (2016)
• „Zmagania z Ojczyzną staroświeckiego Polaka” (2018)