Życiorys zawodowy
Dziennikarz | Publicysta
Jacek Wegner
Przed 1989 r. pracował i współpracował z pismami: „Kurier Polski”, „Express Wieczorny”, „Twórczość”, „Więź”, „Kultura” (warszawska). „Za wolność i lud”, Pilotował w kraju wycieczki turystyczne Francuzów i Libańczyków, a Polaków do Turcji, Algierii, Bułgarii i Rumunii. Działał w półjawnym Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela (ROPCiO), pisywał do również półjawnej „Opinii”, a także do podziemnych pism „Arki” i „Bez dekretu”. Współtworzył i współredagował konspiracyjny miesięcznik „U progu”.
Po powrocie z Francji i ogłoszeniu stanu wojennego publikował pod nazwiskiem teksty w „Kulturze” (paryskiej) oraz w podziemnych periodykach krajowych: w „Arce” i „Bez dekretu”. Imał się różnych profesji, m. in. był taksówkarzem; swe doświadczenia z tego czasu opisał w książce wydanej podziemnie „Taksówkarskie epitafium”.
W styczniu 1990 r. wrócił do zawodu, pracował w „Wiadomościach” Telewizyjnych”, dziennikach „Rzeczpospolita”, „Polska Zbrojna” oraz „Tygodniku Centrum” i współpracował z miesięcznikiem „Opcja na prawo”. Równocześnie przez 20 lat był dydaktykiem dziennikarstwa w Uniwersytecie Warszawskim.
Systematycznie publikuje komentarze polityczne na blogu www.sdp.pl . i na łamach „Forum Dziennikarzy”.
Odznaczony Odznaką Działacza Opozycji Antykomunistycznej.
Opublikował książki:
- „Taksówkarskie epitafium” (w Podziemiu antykomunistycznym 1985)
- „Sternicy, opowieść o dziesięciu przywódcach PPR/PRPR. Od Nowotki do Rakowskiego” (dwa wydania: 1995, 1997)
- „Bez świadków obrony. Historia Jerzego i Ryszarda Kowalczyków” (2008)
- „Biesy sarmackie” (2011)
- „Rzeczypospolita. Duma i wstyd” (2011)
- „Zamach na Lenina. Krótka historia Ruchu” (2013)
- „Kryptonim „Reporter”. Wspomnienia figuranta” (2016)
- „Zmagania z Ojczyzną staroświeckiego Polaka” (2018)